De afgelopen jaren heb ik al heel wat trainingen, webinars en podcasts geluisterd over rouw en levend verlies.

Van elk iets neem je wel weer wat mee, maar toch ook vaak hoor ik dezelfde dingen, vandaag hoorde ik iets nieuws, een nieuwe term, en eigenlijk was het iets wat ik eigenlijk heel belangrijk vind, en heel moeilijk.

In geval van mijn werk, waarin ik graag mijn rouwkennis/gevoel inzet gaat het vaak over de vorm van levend verlies, waarbij ouders aan het overleven zijn, bv met een chronisch of ernstig ziek kind, een (ernstig meervoudig) gehandicapt kind.

Tijd voor de ouders zelf is er bijna niet, ze gaan maar door en door, regelen en doen alles voor hun kind, want als ze dat niet doen, wordt hun kind nog zieker, of zijn de gevolgen nog ernstiger.

Vaak komt er geen eind aan, er komt geen punt, maar een komma, hebben ze net het ene zorg/probleem opgelost, ontstaat er weer een andere zorg of een ander probleem.

Het vreet energie, maar ja, is er een andere optie?

Soms benoem ik wat ik zie, maar daarin ben ik heel voorzichtig, want wie zegt mij of de ouder er op zit te wachten, ze kunnen niet zwak zijn, hebben geen tijd om veel na te denken, of zitten ze in een stabiele fase, dan wil ik niet door een opmerking of vraag hun rust verstoren.

 

Zelf ervaar ik het zo: ik ben bv lekker aan het werk en dan ineens belt er een collega en die toont heel lief interesse in mij en mijn privéleven, hoe is het met je man vragen ze dan? 

Hoe reageer ik dan? Er zijn verschillende opties....

1) Als het goed gaat, gaat het goed en dat vertel ik dan ook.

2) Als het niet goed gaat (of minder goed) dan zeg ik ook dat het goed gaat... als ik geen zin heb in tekst en uitleg, of dat een heel gesprek niet uit komt, en vaak wordt dit geaccepteerd door degene die het vraagt (vaak telefonisch, dus dan kan ik de boel wel bedotten).

3) Als het niet goed gaat (of minder goed), dan zeg ik dat eerlijk, ik kan dan "zakelijk" vertellen hoe de situatie is op dat moment.

Soms blijft het hierbij en dat is meestal prima!

Maar regelmatig is er iemand die door vraagt, die vraagt hoe het voor mij is om de achteruitgang te zien, het te kort aan energie mee te maken, meestal krijg ik de invulling van de ander er gratis bij, het lijkt me niet makkelijk wordt er dan bij gezegd.

Vaak kan ik hier ook helemaal in meegaan en vind ik dit ook fijn.

Maar hééél soms wil ik meer, of wil ik juist minder... ik weet het niet... na zo'n gesprek maal ik dan nog uren/dagen door 

 

 

heb ik behoefte aan meer, een diepgaander gesprek.