Afgelopen jaren heb ik al heel wat trainingen, webinars en podcasts gevolgd en geluisterd over rouw en levend verlies.

Van elk nam ik wel weer wat mee, toch hoorde ik vaak ook dezelfde dingen, vandaag hoorde ik iets nieuws, een nieuwe term, en eigenlijk was het iets wat ik eigenlijk heel belangrijk vind, en heel moeilijk.

In mijn werk, waarin ik graag mijn rouwkennis/gevoel inzet, gaat het vaak over de vorm levend verlies, ouders zijn aan het overleven, bv met een chronisch of ernstig ziek kind of een (ernstig meervoudig) gehandicapt kind.

Tijd voor de ouders zelf is er bijna niet, ze gaan maar door en door, regelen en doen alles voor hun kind, want als ze dat niet doen, wordt hun kind nog zieker, of zijn de gevolgen nog ernstiger.

Vaak komt er geen einde aan, er komt geen punt, maar een komma, hebben ze net het ene zorg/probleem opgelost, ontstaat er weer een andere zorg of een ander probleem.

Het vreet energie, maar ja, is er een andere optie?

Soms benoem ik wat ik zie, maar daarin ben ik heel voorzichtig, want wie zegt mij of de ouder er op zit te wachten, ze kunnen niet zwak zijn, hebben geen tijd om veel na te denken, of zitten ze in een stabiele fase, dan wil ik niet door een opmerking of vraag hun rust verstoren. (Het is als op de foto onderaan deze pagina, de vangrail is een bescherming, daar wil of mag  je niet overheen, want daar achter is het gevaarlijk..., je moet door, het is een smal pad waarin balans heel belangrijk is).

Zelf ervaar ik het zo: iemand toont heel lief interesse in mij en mijn privéleven, hoe is het met je man vragen ze dan? 

Hoe reageer ik dan? Er zijn verschillende opties....

1) Als het goed gaat, gaat het goed en dat vertel ik dan ook.

2) Als het niet goed gaat (of minder goed) dan zeg ik ook dat het goed gaat... als ik geen zin heb in tekst en uitleg, of dat een heel gesprek niet uit komt, vaak wordt dit geaccepteerd door degene die het vraagt (ik word steeds beter in de boel bedotten).

3) Als het niet goed gaat (of minder goed), dan zeg ik dat eerlijk, ik kan dan "zakelijk" vertellen hoe de situatie is op dat moment.

Soms blijft het hierbij en dat is meestal prima!

Maar toch ook is er regelmatig iemand die door vraagt, die vraagt hoe het voor mij is om de achteruitgang te zien, het te kort aan energie mee te maken, meestal krijg ik de invulling van de ander er gratis bij, het lijkt me niet makkelijk wordt er dan bij gezegd.

Vaak kan ik hier ook helemaal in meegaan en vind ik dit ook fijn.

Maar hééél soms wil ik meer, of wil ik juist minder... ik weet het niet... na zo'n gesprek maal ik dan nog uren/dagen door.

In de podcast: Van Delen naar Helen hoorde ik de term: Innerlijke rouwruimte, tijd nemen om je eigen situatie te overdenken, wat het voor je betekend en hoe je er mee om wil gaan.

Door de veelheid van zorgen en vragen door wat er speelt is er geen tijd of geef ik geen aandacht aan mijn innerlijke rouwruimte, doordat iemand er naar vraagt, er aandacht voor heeft word ik gedwongen om er over na te denken en of ik wil of niet, dat doe ik dan ook, erkenning voor mijn gevoelens, mildheid voor mijzelf, en meestal na een paar dagen voelt dit dan toch goed, ik denk dat mijn veerkracht hierdoor dan weer wat groter is geworden.

Als je interesse hebt luister dan naar Tanja en Marijke zij  kunnen het nog beter uitleggen dan ik:

Podcast Aflevering 4: In gesprek met Tanja van Roosmalen

En natuurlijk mag je mij benaderen als je behoefte hebt om met iemand te praten, om oa je innerlijke ruimte te onderzoeken.